اشعار

درد دلم دوا شود به لطف صاحب الزمان      گره ز کار وا شود به لطف صاحب الزمان
اگر ملول و خسته ام اگر که دل شکسته ام      دلم ز غم رها شود به لطف صاحب الزمان

خدا به يُمن او به ما روزي خود عطا کند      دفع بـلا ز ما شـود به لطف صاحب الزمان
اوست معــزالاوليــا رمــز اجــابت دعــا       مسِ دلـم طلا شود به لطف صاحب الزمان
اگر به من نظر کند شام غــمم سحـر کند       حاجت دل روا شود به لطف صاحب الزمان
ذره اگر که آفتاب شود به لطف بوتـراب       خاک چو کيميا شود به لطف صاحب الزمان
هرکه شود به شور وشين سينه زن غم حسين         زائر کــربــلا شود به لطف صاحب الزمان

دل را ز بی خودی سر از خود رمیدن است           جان را هــوای از قفس تن پـریدن است

از بیم مرگ نیست که سرداده ام فـغــان           بانگ جرس زشوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سیــنــه برکنم           باری عـلاج شکر گـریبان دریدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی ســرکشت           خورشید من برآی که وقت دمیدن است

ســوی تو ای خلاصه گــلــزار زنــدگی           مــرغ نگه در آرزوی پـر کشیدن است

بگــرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو           هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهــل درد شــرح غــم خود نـمی کنم           تــقــدیــر قــصۀ دل من نــاشنیـدن است

آن را که لب به جــام هــوس کـرد آشنا           روزی (امین) سزا لب حسرت گزیدن است

آسمان امشب زمین را بوسه باران میکند           فرش دارد عرش را در خاک مهمان میکند

باز هم دارد ملک سجده به انسان میکند           سفره ها را دست حق دارد پراز نان میکند

بـاز هم خوان کرم روی زمین گسترده شد

بـاز هـم دسته گـلی از آسمان آورده شد

نور خورشید است یا نور خداونـد مبین           نور صدها ماه می تـابد به بالا از زمین

باز بـیرون آمـده دسـت خـدا از آسـتیـن           بـاز پـیدا شـد نـشانی از امیـرالـمؤمنین

تا کویـر سامرا بـاغ پـر از گل می شود

ناگهان اطراف قنداقه پر از گل می شود

باغی ازگل روی دستان امام عسگری ست           این تمام هـستی و جان امام عسگری ست

آیه نه؛ سوره نه قرآن امام عسگری ست           این پسر شمشیر برّان امام عسگری ست

قرص ماه کامل است امشب هلال عسگری

عرشیان گویند امشب خوش به حال عسگری

ابر باریدن گرفت و رود و دریا شاد شد           غنچه خندید و دل بی تاب صحرا شاد شد

عطری از جنت وزید وعرش اعلا شاد شد           بیشـتر از کـل عـالم قلب زهـرا شاد شد

آمد آن کس که تمام انبیا را رهبر است

آن کسی که تار و پودش تار و پود حیدراست

روی زیبای محمد شد عیان درروی او           ذوالـفــقـار حـیـدر کـرار در ابـروی او

مثل خوی حضرت زهراست ولله خوی او           قدرت بازوی عباس است در بازوی او

چون حسن لطف و سخا دارد عطای دست او

دست حاتم را یقـیناً در کرامت بسته او

حـضرت آدم بـنـازد بر رخ زیـبـای او            مهر می سازد کلیم از خاک زیر پای او

نوحِ کشتیبان شــده محـو قـد رعنای او           خضـر می گیـرد بـقا با دیـدن سیمای او

بایـد ابراهـیـم لعـنت بر دل شـیطان کند

جای دارد پیشش اسماعیل را قربان کند

میرسد روزی که روی کعبه پرچم می زند           بانگ حیدر گونه ای در کل عالم می زند

تیغ بر می دارد از دیـن خـدا دم می زند           بـوسه بر پایش کنار مکه زمزم می زند

سامرا،کرببلا٬ یک سر به مشهد می زند

روی قبر حضرت صدیقـه گنبد می زند

چون حسین ابن علی او با شجاعت می رسد           با سپاهش مثل کوهی با صلابت می رسد

سیصد و اندی نفر با سیل غیرت می رسد           روی دوشش پرچم سبز ولایت می رسد

عدل و داد مرتضایی را به عالم می دهد

مطمئـنم او کـه بـرگردد نجـاتـم می دهد

درعراق و سوریه یکباره غوغا می کند           زخم قـبـر عـمه جانش را مـداوا می کند

داعـش بی شرم را رسـوای دنیا می کند           میـزند سرهایـشان را حق تماشا می کند

کاشکی روز ظهورش مست آقا شیم ما

کاشکی روز ظهور حضرتش باشیم ما

رسانده زهـر جـفـا تا به چرخ آه مرا            گـرفـتـه است ز کف معتمد رفاه مرا

به زندگانی من نیز زهـر خـاتـمه داد            به دست و پیکر لرزان ببین گواه مرا

رسـیـده بـر لب بـام آفـتـاب زنـدگـیـم            بخوان غلام من از پشت پرده ماه مرا

بـیـا امـیـد دلـم مـهـدیـم دگـر مـگـذار            تو بیش از این به رهت منتظر نگاه مرا

بیا و آب بنوشان تو بر پدر دم مرگ            که نیست تاب و توان جسم همچو کاه مرا

تو در برم بنـشین تا مگر که بنـشانی            ز اشـک دم به دم خود شـرار آه مرا

به غربت تو و مظلومی تو می سوزم            چـو گـیـرد آتـش بـیـداد جـایـگـاه مرا

عـیـد است ولـی عــیـد قـیـام بــشـریـت           در پــرتــو مــیــــلاد امــام بــشـــریـت

بـا دست کـرم ذات خــداونــد تـعــالــی            زد ســکـــۀ اقــبــال بـه نـام بــشــریـت

از خُـم طهورا که خـدا سـاقی آن اسـت           بـا دسـت خــدا پُـرشـده جـام بــشـریـت

امشب ببرای باد صبا پـیـشـتر از صبح           بـر سـامـره پــیـوسـتـه ســلام بـشـریـت

عـالم همـه‌جـا وادی طور است بـبـیـنید!

در دست حسن مصحف نوراست ببینید

خیزیـد همـه سـورۀ والـشـمس بخـوانـید           گـل در قـدم مهــدی مـوعــود فـشـانـیـد

از جـام شـرابی که خـدا ساقـی آن است           پیوستـه بنوشیـد و به یـاران بچـشـانـیـد

تنها نه فقط شب شبِ مهدی‌ست بگوئید           مـیـلاد ائـمـــه اســت بـدانـیـــد بـدانــیـد

خـیـزیـد و بـبـندیـد هـمـه بـار سـفـر را           محـمل به سوی کعـبـۀ مقـصود بـرانـید

امشب خبری خوش به بنی‌ فـاطـمه آمد

بـوی گـل نـرگـس بـه مـشــام هـمه آمـد

عیـد مـلک و جـن و بـشـر باد مبـارک           بـر شـانـۀ خـورشیـد قـمـر بـاد مـبـارک

طــوبـای امـیـد همه خـوبـان جـهـان را           در نـیــمـۀ ایــن مـاه ثـمـر بــاد مبارک

آوای خــدا مـی‌شـنــوم از لـب مــهــدی           این زمزمـه بر مـرغ سحـر باد مبارک

پـیـغـام خـدا را بـرسـانـیـد بـه نـرگــس            کـای مـادر فـرخـنده! پسر بـاد مبـارک

ای خـیـل ملک پیش روی مـادر مهدی

آئـیـد و بـگـردیـد بـه دور سـر مــهـدی

دیــدیـد هــمــه کــعــبـۀ روح شـهـدا را           دیــدیــد هــمــه آیــنــۀ غــیــب‌ نــمـا را

دیــدیـد همه بر سر دست حـسـن امشب           هنگـام سحر صورت مصباح‌ هـدی را

امشب همه بـار سـفـر سـامـره بـسـتـیـم           داریــم بـه دل شــوق تـمـاشـای خـدا را

از مـرغ سحـر بـا گــل لبخـنـد بپـرسید           کی دیده درآغوش سحر شمس ضحی را

یـاران! شب عـیـد آمـده بـیـدار بمـانـیـد

بایـد همه از فـاطـمه عـیـدی بـسـتـانـیـد

این جان جهان، جان جهان، جان جهان است           این روح روان، روح روان، روح روان است

این چارده آئینه جمال است به یک حسن           آنجا که عیان است چه حاجت به بیان است

ایـن خــتـم ائـمـه اسـت بـدانـیـد بـدانـیـد           چونـان که نـبی خـاتـم پیـغامـبران است

گــر کــفــر نـبـاشد بگـذاریــد بگـــویـم            چشمان خدا بر مـه رویش نگران است

هر لحظه پـدر شیفـتۀ تاب و تب اوست

نا خـورده لـبـن آیـۀ قـرآن به لب اوست

این است که دادنـد امامـان خـبــرش را           داده است خدا مـژدۀ فتـح و ظفـرش را

تـا آیـۀ قـرآن بـه لـبــش بــود، مـلائـک           دیــدنـد به لـب خــنـدۀ شـوق پـدرش را

ای کاش نبی بود که بوسد چو حسیـنش           تنها نه دهـان بلکه ز پـا تا به سرش را

جــاءالحـق بـازوش کـه دیـدیـد بـبـیـنـید           نـقـش زهـق‌ الـبـاطــل دست دگـرش را

این نـور دل فـاطمه فرزند حسین است

بر لعـل لبـانش گـل لبخـند حسیـن است

ای خلـق جهـان منـتظر روز ظهورت!           پیـوستـه زمـان منتـظـر روز ظهـورت

هم در غم هجران تو پیران همه مُردند           هـم نسـل جـوان منتظر روز ظهــورت

بلـبل سر هر شاخـه غـزلخـوان فـراقت           گـل‌هـای خـزان منتظـر روز ظهـورت

تو یوسف گـم‌ گشته و اسلام چو یعقوب           بـا قـد کـمـان مـنـتــظـر روز ظهـورت

یعــقـوب به مـا مــژده دهــد آمـدنت را

از مـصر شـنـیـدیـم بـوی پـیـرهـنت را

ای دست خـدا! دست خــدا یار تـو باشد           بــاز آ که حـرم عـاشق دیـدار تـو بـاشد

بازآ که حسین‌بن‌علی چـشم به راه است           بــازآی کـه عـبـاس؛عـلـمـدار تـو بـاشد

تو یوسف زهرایی و صد یوسف مصری           سردرگم و جان بر کف بازار تـو باشد

بازآی که هـفـتاد و دو سـربـاز حسیـنی           دلـبـاخــتــۀ مـکـتـب ایــثــار تـو بــاشـد

تــو پــاســخ فــریـــاد امـام شــهــدایــی

تــو مــنــتــقــم خـون امــام شــهــدایـی

بـاز آی که آیــیـن پـیـمـبـر بـه تـو نازد           بازآ که علـی، فـاتـح خـیـبـر به تو نازد

روزی که بگیری به کفت تیغ علـی را           آن روز ببـیـننـد که حــیـدر به تو نـازد

روزی که ز قبر، آن دو نفر را تو درآری           حق است که صدیقۀ اطهر به تو نــازد

آن روز بـبـیـنـنـد هـمـه بـا گـل لــبخـند           بر شانـۀ بابا عـلـی‌اصغـر بـه تـو نــازد

ای وسعت مــلک ازلی محفــل نــورت

ما عــیـد نـداریـم مـگـر روز ظهـورت

از لالــۀ زخـم شــهــدا خــنـده بــرآیـــد           کـای منـتظـران! منتـظران! منتَـظَـر آید

از چار طرف چــشم گـشاییـد به کعــبه           تـا سـوی حـرم حـجّـت ثـانـی‌عـشـر آید

این یکه‌سـواری که نهـد روی به کعـبه           مهــدی‌ست که از بهر نجـات بشــر آید

چـشم همه روشن که به فــرمـان الهـی           از پــیــرهــن یــوسـف زهـرا خبـر آیـد

میثم چه نکو گفت تو را دوست که شاید

ایـن یار سفـر کـرده همیـن جـمله بیـایـد

امـشب بهـشت را بـه تمـاشـا گـذاشـتـند            امـشب نـمـک بـه سـفرۀ دنیا گـذاشـتـند

امشب به روی دامن نرجس از آسـمان            مـاهـی به نـام مـهـدی زهـرا گـذاشـتـند

امشب به خـانۀ حـسـن عسـگـری بـرو            چـون راه را بـرای هـمـه وا گـذاشـتـنـد

از بـس کـه آمــدنـد پـی دسـتـبـوسی اش            از بس زیـاد دل روی دل جا گذاشـتـنـد

یوسف ببین که آخر صف ایستاده است            او را بــرای نـــوبـت فــردا گـذاشـتـنـد

لیلا صفت ها همه مجـنون صـفت شدند            از عشق، سربـه دامن صحـرا گذاشتـند

امشب پـدر به خـال پسـربـوسه می زند

کعبه به روی سنگ حجـر بوسه می زنـد

ازیک طـرف شبیه نبی با ملاحت است            ازیک طرف شبیه علی با عطوفت است

ازیک طرف چومادر سادات غرق نور             از یک طرف شبیه حسن با صلابت است

با این همه صفـات جمـال و جـلالی اش            درسی که از حسین گرفته شجاعت است

چشمش غضب زحضرت عباس دارد و            ابـروی این پسر خودِ تیـغ ولایت است

مـثـل عـلـی اکــبــر اربـاب قــد رشـیـد            مـانـند عمـه زینـب خود بـا ابهّـت است

دســت تـوســل هــمـه انـبـیـا به اوسـت            از بس که کاردست کریمش کرامـت است

طـاووس جـنـّت آمـده زیـبـاتـر از همه

آقــــای آســـــمانـــی و آقــاتـر از هـمه

او می رسد که عـدل عـلـی را به پا کند            درد طـبـیب هــای جــهـان را دوا کـنـد

او می رسد که تـربت مـادر عیـان شود            بعـد از مـدیـنـه روی بـه کـربـبـلا کـنـد

دارم بـه روز آمــدنـش فـکــر مـی کـنـم            وقـتـی بـرای فـاطــمه گـنـبـد بـنـا کـنـد

عـیـسی مـسیـح می رسد از قلب آسـمان            تـا این که در نـمــاز به او اقـتــدا کـنـد

بر کعبه تکیه می زند و قصد کرده است            با صوت حـیدری همه مان را صدا کند

ای کــاش روز آمـدنـش بـین آن هــمـه            ما را خـودش برای سپـاهـش سـوا کـند

چون صاحب صفات جلالی حیدر است

او لایـق عــمـامـۀ سـبـز پـیـمـبـر اسـت

آقـای من تمامی جان ها به دست توست            رمـز عـروج عـالم بالا به دست توست

ای وارث تــمــــام ذوات مــقــــدســــه            باران و رود وچشمه ودریا به دست توست

ما غصــۀ بهشت خــدا را نمی خـوریم            وقتی کلید جنت الاعلی به دست توست

پــرونــدۀ قــبــولی مــا را رقـــم بــزن            مهر قبول و جوهر و امضا به دست توست

هرگز زمین نخورده عَلَم یابن العسگری            روز ظهـور پرچـم سقا به دست توست

تعجیل کن که فاطمه چشم انتظار توست            چون انتقام حضرت زهرا به دست توست

تو میرسی و ارض و سما می شود بلند

در زیر پـات عـرش خـدا می شـود بلند

مـانـدم چگونه نـام شـما را صــدا کـنـم            مانـدم چگــونه روی به سوی شمـا کنم

چندی ست جمکران، دل ما را نبرده ای!            تـا این که در نـمـاز بـرایت دعــا کـنــم

کـارم بـدون تو هـمه دم معـصیت شـده            من در گـنـاه هـم نـشد از تو حـیـا کـنـم

شـرمـنـده ام که نـوکـر خـوبـی نـبـوده ام            آقـا نـشد کـه دِیــن خــودم را ادا کــنــم

شـرمـنـده ام به جـای دعــای سـلامـتـی            روزی هــزار با به قـلـبت جــفــا کـنــم

با حال معـصیت به خـدا می شود مگـر            شب های جمعه رو به سوی کـربلا کنم

برگرد و مُردهْ دل من را حـیـات بخش

برگرد و جان بده به دلم ای نجات بخش

از قـلـب دریــا کــاروان نـور پـیـداست           چون مهر تابان کشتیی از دور پیداست

کشتی ولی برعرشۀ آن قرص خورشید           هرجا درخـشید و درخشیـد و درخـشیـد

از سـیـنۀ دریـا گـریـبان چـاک مـی‌کرد           در آب طی ره به سـوی خـاک مـی‌کرد

کـشتی ولیکـن دامـنش دریـائی از نـور           نزدیک ساحل می‌رسید از دور از دور

کشتی ولی دریا به پایش گوهر انداخت           پهلو گرفت و نزد سـاحـل لنگر انداخت

چـشم انـتـظار استـاده بُـشـر بن سلیـمان           گـم گـشتـه‌اش بین کـنـیـزان بود پـنهـان

می‌گـشت تا گـم گـشتـۀ خـود را بجـویـد           وز فـیــض او آئــیــنـۀ دل را بــشــویـد

می‌کرد فیض فاطمی در خویشتن حـس           افتاد نا گه چـشم حـق جویش به نرجـس

از شور و شادی در لبش هنگامه‌ای بود           وز جـانب ابـن الرضایـش نامـه‌ای بـود

مـی‌داد آن پـیـغـامــبـر را دل گــواهــی           کان نـامـه سّـری بــود ز اسـرار الـهـی

نرکس گرفت آن نامه را بر چشم مالیـد           هی خط آن راخواند و هی بوسید بوسید

بـا رنـگ گـه افـروخـتـه گــاهی پـریـده           بگـذاشت گه بر روی قـلبش گه به دیده

هوش از سر بُشر سلیـمان کـرد پـرواز           گفتش چه اسراری در آن دیدی بگو باز

نادیده صاحب نامه را بوسیدنت چیست؟           چون برگ برگ لاله‌ها بوئیدنت چیست؟

نا گه عـیـان شـد بر لبـش نـقـش تـبـسّـم           کای پـیـر پـاک با صفـای خـوش تکـلّـم

من صاحب این نامه را پیش از تو دیدم           وز گـلشن حُـسـنش هـزاران لالـه چـیدم

خـورشـیـد بـاشـد ذرّه‌ای از اخــتـر مـن           صدیـقـه کـبـری است مـادر شوهـر من

رنــگ خـدا دارد رخ نــــورانـــی مــن           گـل بـوسـه زهـراسـت بر پـیـشـانی من

بین کـنـیـزان گـر چـه مـی‌دیـدی نـهـانـم           مـن دخـتـر نـیـک اخــتـر شـاه جـهــانـم

روزی مـرا بر ابن عـمّـم عـقـد بـسـتـند           در پای تخـتم جملـه قـسیّـسـین نـشـستند

در هر طرف انجـیل‌ها از هم گـشـودند            پس خـطـبۀ عــقـد مـرا با هـم سـرودنـد

ناگه زمـین لـرزید و داماد نگـون بخـت           یـکـبـاره در کـام اجـل افــتـاد از تـخـت

من غافـل از بخـت سعـید خـویش بـودم           زین ماجـرا هر لحظه در تـشویش بودم

شـب آمـد و در بـسـتـر خـواب آرمـیـدم           روی مـحـمّـد را بـه خـــواب نـاز دیـدم

لبخند زن بودش به عیـسی این بشـارت           کای نـور چـشـم مـریـم عـذرا بـشـارت

مـن عـقــد مــی‌بـنـدم دو یــار آشـنــا را           فـرزند خود را دخت شمعـون الصفا را

عیسی به شمعون گفت کای پیر خردمند           اینک مبارک بر تو باد این طرفه پیوند

مـن یـافــتـم مــرآت حُــســـن داوری را           در خواب خـورشید جـمال عسگری را

آن نـازنـین نا گه ربـود از کـف دلـم را           سـوزانـد بـا بـرق نـگـاهـی حـاصلـم را

بـیـدار چـون گـشـتم سـراپـا ســوز بودم           مـشـتـاق آن مـاه جــهــان افــروز بـودم

هر روز سـر تا پـا وجـودم درد می‌شـد           روزم سـیاه و رنـگ سرخم زرد می‌شد

دل را به عـشق دوست دائم رنجه کردم           با مـرگ در سـنّ جـوانـی پـنـجـه کردم

شد هر طبیبی عاجـز از درمان و دردم           پـیـوسـته می‌شد زردتـر رخـسـار زردم

می‌خواست بیتابی ز جسمم جان بگـیرد           می‌رفـت تا عـمـرم دگـر پـایـان بگـیـرد

یک شب نهادم چون به هم چشم ترم را           دیـدم به خـواب نـاز مـادر شـوهـرم را

از جـای جـسـتـم بـا ادب بـر پـا سِـتـادم           بـا گـریـه بـر روی قــدم هـایـش فـتــادم

یاقـوت سرخ از چشـم گـوهـر بار سفـتم           راز دل خـونـیـن بـه زهــرا بـاز گـفـتـم

کای مـادر از کـف داده‌‌ام جان و دلم را           سوزانده فرزندت ز هجران حاصـلم را

زهـرا مـرا در وادی غـم رهـبـری کرد           امـیـدوارم بـر وصـال عـسـگــری کـرد

فـرمــود گــر عـــزم وصـال یـار داری           بــایـد شــهــادت گــویـی و اســلام آری

مـن از مـرام خـویـش اسـتـغـفـار کـردم           بـر لـب شـهـادت رانـدم و اقــرار کردم

زهرا ز لطف و مهربانی دسـت افـشاند           چون دخترش زینب مرا بر سینه چسباند

بـخـشـیـد تـسـکـیـن سـیـنـۀ نـورانـیـم را           بـوسـید بـیـن ابـــــرو و پـیــشـانـیــم را

با خـنـده گفـتا کـای عـروس مـهـربـانـم           از امـشـب آیــد در بــــرت آرام جــانــم

ز آن شب دگر من بـودم و دلـدار با من           من یـار او؛ او از عـنـایـت یـار بـا مـن

تا یک شب آن آرام جان با من صفـا کرد           خوش وعدۀ وصلم به بیداری عطا کرد

فـرمـود اوصـاف اســیـری رفـتـــنـم را           در بـین کـشـتی با اسـیـران خـفـتـنـم را

این نـامـه سـر خــط وصـال یـار بـاشـد            پـیــمـان پــیــونــد مـن و دلــدار بــاشـد

بُـشر سلـیـمان شـد چو آگـاه از مـقـامش           آورد ســـوی سـامــره بـــا احـتــرامـش

گل بود و شد جا در ریاض مـرتضایش           تا بست کـابین بر پـسر، ابـن الرّضایش

چون شد غـروب چارده از مـاه شعـبان           بـیت ولایت را حـکـیـمـه بـود مـهـمـان

می‌خواست گردد سوی بیت خویشتن باز           دادش امـام عـسگـری این طـرفه آواز:

کای عـمّهـ امشب را بمـان در خـانۀ ما           کامشب ز نـرگـس بـشکـفـد ریـحانۀ مـا

نرگس به سان مـادر موسی ابـن عمران           حـمـلش به فـرمان خـداوند اسـت پنهـان

می‌خواست کم کم عمرشب پایان بگیرد           گـیـتی ز فـیـض بامـدادان جـان بگـیـرد

بگشود نرگس نرگس چشم خود ازخواب           بعد از نمـاز شـب به ناگه رفت از تاب

از دردِ زادن چهره‌اش افروخت چون بدر           می‌خـوانـد با دُردانـۀ خــود سـورۀ قـدر

بگرفـت دورش را در آن دارالولا نـور           نـورٌ عـلـی نـورٌ عـلـی نـورٌ عـلـی نور

بشتافـت با حـیرت سـوی مولا حـکـیمه           کای گفت حـق وصفـت به آیـات کریمه

امّـیـد دل با آن نـشـاط و شـور گــم شـد           نـرجـس مـیـان پـرده‌هـای نـور گـم شـد

فرمود عمّه از چـه محـزون و غـمینـی           بـرگـرد تا رخســار مـهـدی را بـبـیـنـی

فـرزنـــد زهـــرا آمــده بـرگـرد عــمّــه           مـهـدی بـه دنــیـا آمــده بــرگـرد عـمّــه

بوی خوشی را کرد ناگه حـس حکیـمه            برگـشت سوی حـجـرۀ نرجـس حکـیمه

بگـشود چـشم آن عصمـت دادار سـرمد           بــر مـــاه روی قـــائــم آل مـــــحــمّـــد

آن رهــنـمـای آســمـان در دامـن خـاک           دستیش بر روی زمین دستـی به افلاک

لب هـای او اقـرار بـر تـوحـیـد می‌کـرد           حکـم نـبـوّت را ز جـان تـائـید مـی‌کـرد

یـــا ربّ بـــه امّــیــــد دل امــیــد واران           یـا رب به اشـک دیـده شـب زنـده‌داران

جــام وصـال یـار را بـر مـا مـپــوشـان           رخـت فَـرَج بر قـامـت مـهدی بـپـوشان

پخش سبک

جلوه شد بر عالم لوای نصر ما            گل بریـزید آمد امـامِ عصر مـا

صفای هر مجلس آقا،خوش آمدی مولا            گل پسر نرجس آقا ، خوش آمدی مولا

ای دل خـوبــان آشنـای تو            یوسف زهرا جان فدای تو

یا اباصالح ، یا اباصالح؛ یا اباصالح ، یا اباصالح

******************************

در مَهِ پیغـمبر ز عترت حـیـدر            آمـده دنـیــا یـک محـمـد دیـگـر

چــراغ هر راهــی یا سیدی اباصـالح            بـقـیـة الــلهـی یـا سـیـدی ابــاصـالــح

نیمۀ شعبان جلوه ش رویت            ای همه عالم سائل کـویت

یا اباصالح ، یا اباصالح؛ یا اباصالح ، یا اباصالح

******************************

جــان مـا یا مولا بُـود فــدای تو            کی شود از کعبه رسد صدای تو

نـور ولایت تو هر جـا، هــادی ما باشد            روز ظهــور تو روز ، شــادی ما باشد

با ظهورت ای مهدی موعود            دشمن اسلام می شود نابود

یا اباصالح ، یا اباصالح؛ یا اباصالح ، یا اباصالح

پخش سبک

شور من و نوای من ، آمدنت دعــای من           مریض هجران شده ام،ظهور تو دوای من

ای هـمـۀ زنـدگـی ام ، آیــنــۀ خــدای من           کعبۀ من زمزم من، مروۀ من صفای من

یابن الحَسَن روحی فِداک ، مَتی ترانا وَ نَراک

****************************

نیمه ی ماه نَـبَـوی ، ذکر دلــم نام تـو شد           ببین دلِ هــوایی ام ، کـبـوتــر بام تو شد

کاسۀ جان پُر از کرم، ز رحمت عام تو شد           ساقیِ جام معرفت، مستِ میِ جام تو شد

یابن الحَسَن روحی فِداک ، مَتی ترانا وَ نَراک

****************************

به لیلۀ جان و دلم، فروغ تو صبح ِ سَحَر           پور امام عسگری، کــرم کن و مرا بخر

اشاره ای کن به دلم ، تا که شود زیر و زبَر           جـان گـل امّ الـبـنـین ، مرا به کـربلا ببر

یابن الحَسَن روحی فِداک ، مَتی ترانا وَ نَراک

****************************

نـور خـداونـد جـلی، بی مَثَـل و بی بدلی           رحمت خاص کبریا،بر همه عالَمی وَلی

ز جود و رحمت تو و، لطف خدای ازلی           گشته مناجات دل و، ذکـر لـبـم علی علی

حجّـت حـیّ ازلـی ، عـلـی عـلـی عـلـی عـلـی

یابن الحَسَن روحی فِداک ، مَتی ترانا وَ نَراک

پخش سبک

یوسف خیـر البـشـر یا ابا صالـح مـدد            حجّت ثـانی عَـشَـر؛ یا ابا صـالح مـدد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

*************************

ای به لبـم زمــزمـه ، صبح ِ اُمید همه            گل پسر فـاطـمــه ، جـلــوۀ حـیّ اَحَــد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

*************************

ای به دلم آرزو، نرگس خوش رنگ و بو            بر من ِ بی آبرو ، لطف تو شد بی عَدَد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

*************************

زاده ی پیغـمبر و ، نور دل حـیــدر و            آیه ای از کوثـر و ، مظهـر ربّ اَحَـد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

*************************

یا هـر اُفتاده ای ، شـور هـر آزاده ای            رزق کرم داده ای، بر منِ عاصی و بَد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

*************************

ای گل زهرا سرشت،عشق توأم سرنوشت            با تو شَوَد چون بهشت، خانۀ قبر ولَحَد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

*************************

آیـۀ نــور بتـول ، پــارۀ قـلب رســول            کن ز کرامت قبول، بندۀ مَردود و رَد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

*************************

لاله کم از خار تو ، دست خـدا یار تو            بر مَه ِ رُخسار تو ، بُرده ستـاره حَسَد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

*************************

غرقه شدم در خطا ، رفته ز نایم نـوا            راه وصال تو را ، فعل گُنَه کـرده سَد

یا اباصالـح مـدد ، یا ابـاصـالح مـدد (۲)

پخش سبک

ای اهــل دنـیا، مالـک دلهـا؛ می آید           وصی طـاهـا، وارث مـولا؛ می آید

به روی دست، حضرت نرگس ، مهدی زهرا می آید

می رسد از ره دلدار ما           چراغانی شد عرش اعلا

ملائکه با هم می گـویند           مهدی مـوعـود آمد دنیا

یا اباصالح مولا مولا؛ یا اباصالح مولا مولا؛ یا اباصالح مولا مولا

*****************************************

میلاد نور و، عزت و ایمان مبارک           به هر جوانِ ، پاکِ مسلمان مبارک

جشن نشاط و  انتظار مردم ایران مبارک

مــا پـیــروان عـدالـتیم           طالب عشق وشهادتیـم

فــدائـیـان ابــاصـالــح           عـاشـق راه ولایــتـیــم

یا اباصالح مولا مولا؛ یا اباصالح مولا مولا؛ یا اباصالح مولا مولا

*****************************************

جهـان بـدانـد ما شیـعـیـان مـولائـیـم           مـطـیـع رهبـر مـنـتـظـران آقــائـیـم

ما عاشقان و فدائیان یوسف آل طاهائیم

می رسد آخر مولای ما          آرامـش این دلـهــای ما

مهدی زهرا آید از راه           زیـبا شود این دنیای ما

یا اباصالح مولا مولا؛ یا اباصالح مولا مولا؛ یا اباصالح مولا مولا

پخش سبک

نشسته خـنـده بـر، لبـهـای محمد            به ماه پیغمبر، پیغمبر خوش آمد

گل یاس حیدر،مهدی یا مهدی *** تجلّی داور،مهدی یا مهدی

امام ُ المُنتَظَر؛ مهدی یا مهدی (۲)

کرم را خاتمه خوش آمد خوش آمد            مهدی فاطمه خوش آمد خـوش آمد

نورچشم همه خوش آمد خوش آمد            مهدی فاطمه خوش آمد خوش آمد

 ************************************************

آمده به دنیـا ، نور هـر انـجـمـن            مبارک میلادِ، حجت بن الحسن

درخت امامت، امشب ثمر داد *** خدا بر پسرِ، زهرا پسر داد

پسر نه،که گویی قرص قمر داد (۲)

آیات مُحکـمه خوش آمد خوش آمد            مهدی فـاطمه خوش آمد خوش آمد

نورچشم همه خوش آمد خوش آمد            مهدی فاطمه خوش آمد خوش آمد

 ************************************************

خدایـا برسان ، ظهـور مهدی را            عیان کن خورشید، نورهم عهدی را

به ظهور مولا، آن برما ولی *** شود رحمت حق، برما منجلی

به حقّ فاطمه ، به حقّ علی (۲)

به لبها زمزمه خوش آمد خوش آمد           مهدی فاطمه خـوش آمد خوش آمد

نورچشم همه خوش آمد خوش آمد            مهدی فاطمه خوش آمد خوش آمد

پخش سبک

می رسد بوی یاسمن            كوچه ها پر از نسترن

گل بریزید اهل جهان            آمده حجة ابن الحـسن

پر شده شمیم عاشقی به هر كران            آمـده امـیـر هــر پــیــر و جــوان

یار با وقار ملك عشق و عـاشقی            مـرد اول جـهـان شـاه جـمكـران

آمد از ره ، رهبر جهان ** آمد از ره ،  شاه انس وجان ** آمد از ره ،  صاحب الزمان

دوستت دارم، صاحب الزمان؛ دوستت دارم، صاحب الزمان؛ دوستت دارم، صاحب الزمان

*******************************************************

ای به عالم تاج سرم            عشق تو اوج بـاورم

آرزو دارم جان دهم            روی پای تو رهبرم

ای نگار مه جبین و یار نــازنیـن            كی فتد به مقدمت لرزه بر زمیـن

ای امام بت شـكـن پـور عسکری            فرش زیر پـای تو عـرش بـریـن

ای ایـمانم، در نگــاه تو **  شـد قـرآنـم ، روی مــاه تو ** من می مـانم،  در پـنـاه تـو

دوستت دارم، صاحب الزمان؛ دوستت دارم، صاحب الزمان؛ دوستت دارم، صاحب الزمان

پخش سبک

نیمــه شعبان رسید و یوسف زهـرا نیامد         جان ما بر لب رسید وصاحب دنیـا نیامد

سری بر ما بزن، تو ای غمخوارمن         به جان فـاطمه ، بیا یـابن الحسن

بیا یابن الحسن؛ بیا یابن الحسن

 *******************

من به عشق تو اسیرم کی می آیی ای امیرم         از کدامین ره می آیی زیر پای تو بمیرم

عزیزعالمین،به زهرا نورعین         ببین ذکرهمه،شده این الحسین

بیا یابن الحسن؛ بیا یابن الحسن

 *******************

در فراقت غـم کشیدم عقدۀ دل وا نکردم         هرچه گشتم خیمه ات را من ولی پیدا نکردم

کجایی ماه من،قدم بردیده زن         به جان مادرت، بیا یابن الحسن

بیا یابن الحسن؛ بیا یابن الحسن

دمی که سیـر وجـودم الـی السما می شد           تـمام صـفحۀ شعـرم پُـر از خـدا می شد

گـمان کنـم خبـر از یار می رسد امشب           که باب فـیض الـهـی به سیـنه وا می شد

به زخـم کهـنـۀ چـشـم انتـظارها دیگـر           نـگــاه مــرحــمت دلــبـری دوا مـی شـد

چه جلوه ای شده بر ظرف کوچک قلبم           که بنـد بنـد وجـودم ز هـم جــدا می شـد

کـنار سـفـرۀ زیبـاتـرین مسـافـر عـرش           دلـم ز پـنـجـۀ تـنـگ قــفـس رها می شد

به هر نسیـم که در زلـف یـار می پـیچد           به هر کـرشمه گـره ها ز کار وا می شد

دراین زمانه که مردم همه غریبه شدند           در این سکـوت کسی با من آشنا می شد

چه بــیـقـرار دلـم مـیـل سـامــرا کـرده

خدا به حضرت نرگس پسر عطا کرده

حریم کوچک سرداب، عرش اعـلا شد           نـگـار آمـد و لـبـخــنـد هـا شـکـوفـا شـد

سـلام مـن به کـسی که ز کـاخ رُم آمـد           بـه ریـسـمــان مـحـبـت اســیـر آقــا شـد

خدا چه بخت بلندی به او عـطا فـرمود           ز راه دور رسیـد و عـروس زهـرا شد

عروس خانه غریب و امام خانه غریب           چـقــدر شــادی این خـانـواده زیـبـا شـد

نـشـستـه یک پـدری در کـنـار گهـواره           تــرنــم لـب او نـغــمــه هــای لا لا شــد

شهادتین به لب های او چه دیـدن داشت           در ابـتـدا جـلـواتـش شـبـیـه عـیـسی شد

همه ذخیرۀ حق در میان گهـواره است           عصـا به دست نگهـبان خانه موسی شد

صدا صـدای رســول خـداسـت می آیـد            طـنـیـن یــا رب او مـثـل پـور لـیـلا شد

سـتـارۀ سحـر خـانــواده سـر زده است

خـلاصـۀ هـمـۀ اهــل بـیـت آمــده است

دل شـکـستـه بـدانـد قــرار یعــنی چـه؟           خـبـر نـیـامـدن از تکـسـوار یعـنی چـه؟

نگـاه حضرت یعـقـوب می کـند تفـسیـر           تــمـام عـمــر غـم انـتـظـار یـعـنـی چه؟

به دست بــاد سحــر بـوی پیـرهـن آیـد           نـسـیـم صـبـح بـدانـد بـهـار یـعـنی چه؟

فقـط ز خـون شهـیـدان به جـلـوه می آید           به تیـری از مژه طعـم شکار یعنی چه؟

ندیـده عـاشق رویت شدم که فـاش کنـم           اسـیـری دل و گـیـسـوی یـار یعنی چه؟

کسی که طعـم وصالت چشیـده می داند           نـگـاه مــرحمت سفــره دار یعــنی چه؟

بگـفـت سـیـد بـحـر الـعـلـوم کـی دانـیـد           بــغـل گـرفـتـن قــد نــگـار یـعــنـی چـه

دگــر بـرای وصــالت بهــانـه می گیرم

اگر که دیـر بیـایی ز غصـه می مـیـرم

ز درد دوریت ای دوست شکوه ها دارم           خـوشم اگر چه غـریـبم ولی تو را دارم

تـمام سـوز دل من ز نـاله های شماست           ز درد هجر تو سوزی در این صدا دارم

گـدایـی در این خـانـه آرزوی من است           ز نــام تــوست اگــر زرّه ای بـهــا دارم

الا امــیـر ســحـر ای مــسـافــر زهــرا           امـیـد وصل تو را بیـن هــر دعــا دارم

بـیــا و نــامـۀ اعـمال من مــرور نکـن           که بــر جبین عــرق شـرم از شما دارم

به کام خـویش چـشیـدم غــم جـدایی را           امــیــد رحــمــتــی از یــار آشــنـا دارم

بــیــا مـیـان قــنـوتـت مرا ز یـاد مــبـر           کـه احـتـیـاج شـدیـدی بر این دعـا دارم

به آه نیمه شب تو قـسم عـنـایـت توست           اگــر زبــان مـنــاجــات بــا خـــدا دارم

قرار ما همه تنگ غروب صحن حسین           هــوای بـوسه ای از خـاک کـربلا دارم

چه می شود به نگاهی دلم تکـان بدهی

چه می شود شب نیمه رخی نشان بدهی

رسیـدی و دل ما غـرق نـور کردی تو           کـلیـم گـشتی و جلـوه به طور کردی تو

شبانه روز شده اشک تو شبیه به خون           ز بس مصیبت کـوچه مـرور کردی تو

همان زمان که لگد خورد مادرت زهرا           ز کـوچـه های مـدیـنه عـبـور کـردی تو

درآن دمی که به هم خورد گیسوان حسین           دل شکـستــه مـادر صـبـور کـردی تـو

تـمام حـاجـتـم این است با دلی پُـر درد

تو را به حق اسیـری عـمه ات بـرگـرد

امشب خـبـر ز عـالـم بـالا رسیـده است           زیـبـاتـرین سـتـارۀ دنــیـا رسـیـده است

امشب حکیمه باش و ببین پورعسکری           با هـیـبت و شمـایل طاهـا رسیـده است

در او خـلاصه گشتـه خِصال پــیـمبران           موسی رسیده است،مسیحا رسیده است

جـبـریـل با هـزار فـرشـتـه از آســمـان           کـرده نـزول، بهـر تمـاشـا رسیده است

امشب دلم به مـأذنه این گـونـه داد اَذان

عَجِّل عَلی ظُهُــورکَ یا صاحبَ الزّمان

درپیش سَرو قامت تو،تا شدن خوش است           در فصل غیبت تو شکیبا شدن خوش است

دست کـسی به دامـن نـرجـس نمی رسد           وقتی صدف به گوهر یکتا شدن خوش است

روزی امـیـرزاده و روزی کـنـیـز شـد           حالا عروس حضرت زهرا شدن خوش است

ما ذرّه ایم و کار شما ذرّه پـروری است           در زیر آفـتاب تو پیدا شدن خوش است

وقتی شـناسـنامۀ ما مُـنـتـسَب به توست           در سایه سار مهر تو معنا شدن خوش است

هـر کس شـنیــد نام شـما را قـیـام کـرد           در راه بـنـدگیّ تو آقـا شدن خوش است

درشرح وصف تو چه برآید از این زبان؟!

عَجِّل عَلی ظُـهـُورکَ یا صاحبَ الزّمان

ای که کرم سجیّه و لطف است عادتـت           بــالاتـر اسـت از هـمه عـالـم سـیـادتت

حالا هزار و یکصد و هفتاد و هشت سال           بــگــذشته ای عـزیـز خـدا از ولادتـت

غائب شدی اگـرچه تو در پـشت ابـرها           هـر دم رسیـده است به دل ها عـنـایـتت

هر صبح؛ وعدۀ من و تو در دعای عهد           هـر عصر جـمعه زمـزمه های زیارتت

آقــا سـلام مـا بــه رکـوع و سـجـود تـو           آقــا درود بـر تــو و ذکـر و عـبـادتــت

کِی میرسد ندای أنا المَهدی ات به گوش؟           بـالاتـر از تــمـام عَـلـَم هـاسـت رایـتـت

کانون عدل و داد شود با تو این جهـان

عَجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان

بار فـراق یـوسف زهـرا کـشـیـدنی ست           گر وصل او به جان بخَرم من،خریدنی ست

ای آنکه طعنه میزنی؛آقای تو کجاست؟           روز ظهـور مـنجـی عـالم رسیدنی ست

آن روز ذوالـفـقــار عـلـی دست او بود           یعنی که رنگ از رُخ کافر پریدنی ست

یا فارس الحجاز!، من از مشهد الـرّضا           بیـتی بیـاورم ز شفـق، که شنیــدنی ست

(سوگند می خورم گل باغ تو چیدنی ست           چـشـم سیاه و خیمۀ سبز تو دیدنی ست)

ای آخـرین امــام مـن، ألـغــوث ألاَمـان

عَـجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الزّمان

وقتی که نیستی تو، خزان است روزگار           وقتی که می رسی، همه جا می شود بهار

تقصیر ماست این که بیابان نشین شدی           محــروم مانـده ایم ز درک حضور یـار

ما از چه نـیـستـیم شب و روز یاد تو؟!           وقـتی که هست أفـضـل أعـمـال انتظار

وقتی که بیست مرتبه حج رفت،کسب کرد           إذن طـواف خـیـمـۀ تو، پـور مـهـزیـار

آقــا چقـدر جمــعه گــذشت و نــیـامدی!           دیگـر نـمـانـده است بــرای دلی قــرار

این اشک ماست کز غم هجران شده روان

عَجِّل عَـلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان

ای هر غــریـبـه ای هـمه جـا آشنـای تو           ایـن بـنـد را مـدیـنــه سـرودم بـرای تو

این شهر بوی غربت خـورشید می دهد            این کـوچـه هـاست مـنتـظـر ردّ پـای تو

رفـتـم به پـشت پنجـره های بقـیع و بعـد           خواندم به اشک چشم زیارت به جای تو

گـویــا هــنوز مـادر تــو درد می کِــشـد           در بستـر است چــشـم به راه دوای تـو

وقتی کِشی ز قــبـر تن آن دو را بـرون           بـاشیــم کــاش ما هــمه زیـر لَـوای تـو

ای شـاد از ظهـور تو بانـوی بی نشــان

عَجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان

ای مظهــر صفـات خـدا أیـهــا العـزیـز           بی تو چه عیدی و چه عزا؟!، أیها العزیز!

امسال نیـز نیـمـۀ شعـبـان رسید و رفت           مـجـلـس تـمـام گـشت، بیـا أیها العزیز!

تو خود کریم هستی و از نسل ذوالکِرام           پُـر کـن دو دست خـالی ما أیها العزیز!

یک نَظرَۀ رَحیـمَه بر این قـلب پر گنـاه           کــافی ست با نگــاه تو، یا أیهـا العزیز!

فرموده اند نــیــمۀ شعبــان بگو: حسین           مـا را ببـر به کـرب و بـلا أیها العزیز!

یک روضه از اسارت زینب بیا بخوان

عَجِّـل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الـزّمان

امشب دل بـیـدارم دارد سحـری دیـگـر           وز زمـزمه ام بر دل مـانـد اثـری دیگـر

در سامره می بینم قـرص قـمری دیگـر           وز بیت ولا بـر لب دارم خبـری دیگـر

از نسل عــلی آمـد خـیـرالـبشری دیگـر           یــا آمــنــه آورده پــیـغـامــبـری دیـگـر

طـوبـا ثـمــر آورده سیـنـا شـجـر آورده

چشم همگان روشن نرجس پسـر آورده

من رحمت بی حـد را در سامره می بینم           من خُـلـد مخــلّـد را در سـامـره می بـینم

من جـلـوۀ سـرمـد را در سامره می بینم           من عـبـد مـؤیّـد را در سـامـره می بـیـنم

من طلعـت احمد را در سـامـره می بینم           من حُـسن محـمّـد را در سـامره می بینم

ای منتظران خیزید با خصم در آویـزید

در مقـدم مهدی گـل از پـارۀ دل ریـزید

ای گـمشده پیـدا شو پیـدایش حق را بین           آئـیـنه شـو و آنـگـه آئــیـنـۀ یـکـتـا بـیـن

رخسار دو صد یوسف در آن رخ زیبا بین           بـالای دو صد آدم در آن قـد و بـالا بین

هـم نـوحِ پـیـمـبـر را در دامن دریـا بین           هم موسی عمران را در وادی سینا بین

در یک رخ زیبا بین خوبان دو عالم را

خـوبان دو عـالم نه؛ پـیغـمـبر خـاتـم را

امشب من ودل گشتیم درکوی گل نرگس           بـر گِرد گـل روی دلـجـوی گـل نرگس

خُلق نبوی دیـدیم در خـوی گـل نـرگس           خوردیم شراب نور از جوی گل نرگس

تا روی خدا دیدیم در روی گـل نـرگس           دل گشته بهـشت گل از بوی گل نرگس

ای دسـته گـل نـرگـس از مات سلام الله

ای زینت هر مجـلـس از مات سـلام الله

پیوسته درود از ما بر نرجس و مولودش           بر نرجس ومولودش بر مهدی موعودش

بر مهدی موعودش بر حجّت معبـودش           برحجّت معبودش برمقصد و مقصودش

برمقصد و مقصودش بر سیرت محمودش           برسیرت محمودش لطف و کرم وجودش

لطف وکرم و جودش حکم وسخن و عزمش

حکم و سخـن و عزمش تیغ و عَلَم و رزمش

مهـر رخ دلجـویش هـنگـام سحـر تـابید           روشن تر و زیباتر از قـرص قـمر تابید

از قلب ملک سر زد در چشم بشر تابید           گـفـتی یَـم هــستی را پاکـیـزه گهـر تابید

چون شعله به کوه طور از شاخ شجرتابید           هنگــام طلوع فجــر بر دست پـدر تابید

در طلـعـت او دیـدنـد آئـیــنـۀ احـمــد را

مانـند عــلی می خـواند قـرآن محـمّـد را

اوّل سخن توحـیـد از خـالق اکـبـر گفت           هم حمد الهی کرد هم وصف پیمبر گفت

هم آیۀ قرآن خواند هم مدحت حیدر گفت           هم نام امامان را تا خویش سراسر گفت

از ظاهر و باطن گفت از اوّل و آخر گفت           آنگــه به زبـان دل آن حجّت داور گفت

من شاهد و مشهودم من حجّت معبـودم

من مقصد و مقصودم من مهدی موعودم

من طـوطـی گـویـای گـلـزار شهـیـدانـم           من روشــنی چـشـم بــیــدار شــهـیـدانـم

من آیــنـۀ ســرخ رخــسـار شــهــیـدانـم           مـن مـحـیـی ایـثـار و آثــار شـهــیــدانـم

من وارث مـظلـوم انــصـار شــهـیـدانـم           من مــنـتــقـم خـون سـالار شــهــیــدانـم

گلواژۀ جاء الحـق بر دست جهـانگـیـرم

نـقش زهـق الباطل بـر تیـغـۀ شمـشیـرم

حق وعده به من داده تا ملک جهان گیرم           بر دوست امان بخشم  از خصم امان گیرم

مهرآرم و خشم آرم جان بخشم و جان گیرم           یـار هـمگـان بـاشـم داد هــمگـان گـیـرم

در سلک شبان آیم در کعـبه مکان گیرم           حلــقـوم ستمگر را در پنجۀ چنان گیرم

تا نقش زمین گردد اهـریمن خود کـامی

وز ظلم و ستـم هـرگز بـاقـی نبود نامی

ای روی تو نادیده دل بـرده ز دلـداران           ای کـار تو پــنهانی یـاری ز همه یاران

بشکفته دل از نامت چون لاله که در باران           از جـام تو لاّیت سـر مستـی هـوشیاران

بـاز آ که بـرانـدازی بـنـیـاد ستـمکـاران           با تیغ تو ریزد خون از سینۀ خونخواران

خورشید رخت در ابر پوشیده چرا مهدی

ای کعبۀ دل رویت از کعبــه درآ مهـدی

ای با همگان مونس ای در همه جا تنها           ای بی تو ز خـونِ دل دریـا شده دامن ها

تا چند زمـام دین در سلـطـۀ رهــزن هـا           تا چند جهان لبریز از گریه و شیـون ها

تا چـند خـزان حاکـم در دامن گـلـشن ها           تا چـنـد بُـوَد قــرآن بـر نـیـزۀ دشـمـن ها

ای نالۀ مظلومان در گـوش تو یا مهدی

ای پــرچــم ثارالله بر دوش تو یا مهدی

بـاز آی که بنـمـائـی بر ما رخ زیـبـا را           بازآ که کنی از عدل پُر عرصۀ دنیا را

باز آ که همه بیـنـند آن روی دل آرا را           باز آ که کـنـی پـیـدا دو گـمـشــدۀ مـا را

هم تربت محسن را هم تربت زهـرا را           حیف است نبیند عبد رخسار تو مولا را

من «میثم» این کویم اوصاف تو را گویم

اوصاف تو را گویم تا وصل تو را جویم

بـاز قـدسی نـفـسان زمـزمه پرداز شـدند           به سـوی ســامـره آمـاده پـرواز شـدنـد

چهـره هـا با گـل لبـخـند هـمه بـاز شدند           بــلـبـلان چــمـن حُـسن در آواز شـدنـد

نور شادی به زمین و به فلک موج زند

از فلک تا به زمین فوج ملک موج زند

باز هم شاهد غـیـبی به شهود آمده است           پیک شادی به سلام و به درود آمده است

چه وجودی است که اکنون به وجود آمده است           این خبر چیست که جبریل فرود آمده است

محشری گشت بـپا گر که قـیامت کردند

همـه در هاله ای از نـور اقـامت کـردند

نـوری از بـیت ولایت شده پـیـدا امـشب           که از او گشته جهان غرق تجلا امشب

همه عـالم شده چـون وادی سـینا امشب           مات از این نور بود دیده موسی امشب

عشق پـرسید چراهمهمه بر پا شده است

عسکری گفت که مهدی است هویدا شده است

بر همه خلق جهان خیر کثیر آمده است           ســورۀ نـور خـداوند قــدیـر آمـده است

به محـمد به عـلی باز نـظیـر آمده است           هـاشمـیون همه را مـاه منیـر آمده است

او بـود جـنـت ما، کـعـبـۀ ما، مقـصد ما

خــال رخسـارۀ او شـد حجــرالاسود ما

هـستی از یُـمن قـدومش ز غـم آزاد بُوَد           خـرم از جــلـوۀ او گـلـشن ایـجـاد بُـوَد

این هـمان وعـده موعود و خـدا داد بُوَد           هر که شد منـتـظـر مــقـدم او شـاد بُوَد

آری ای اهـل ولا مــوسـم  دیــدار شـده

آیــت نــصــر مــن الله پــدیــــدار شــده

غـرق آیات مـبـین است رخ رخـشـانش           شب نشـینان سـمـاوات هــمه حـیـرانش

عرشیان مات ز قدر و شرف و ایمانش           کرده در عـرش خـداوند چنان مهمانش

در سماوات کنون فصل گل وهم عهدیست

میزبان خالق و مهـمان عزیزش مهدیست

خـیـز کز مـقـدم مولا هـمگی بنده شویم           هـمچو گـلها ز نسیم سحری زنده شویم

پـیـرو مـکـتب آن دولـت پـایـنـده شـویم           نکـنـد روز وصالش همه شرمنده شویم

دل او را هـمـه با پــیـرویش گرم کـنـیم

همه در محضر او اوئیم از او شرم کنیم

همه گویند «وفائی» گـل توحیـد کجاست           مروه پرسید کجا کعبه بپرسید کجاست

آن دل انگـیـزترین مـایه امـید کـجـاست           آفـتاب دل زهـرا گـل خورشید کجاست

کاش ما را ز وفا ره به حضورش بدهند

عـیدی ما همه را حکـم ظهورش بدهند

همیشه رهسـپرم سوی جادۀ خـورشیـد           مـنـم مـسـافـر پـای پـیــادۀ خـورشـیـد

چه فرق می كند از پـشت ابر هـم باشد           به طالبـش بـرسد اسـتـفـادۀ خـورشـید

منم كه كاسه به دسـتم منم كه  تاریـکم           دو جـرعه نور دهیدم ز بادۀ خورشید

اگرچـه دورم از آقـای خود ولی از او           جـدا نگـشـتـنـیـم چون بُـرادۀ خورشید

شــنـاسـنـامـۀ مـن صـبـح اول ایــجــاد           چـنین نـوشـته منم بـنده زادۀ خورشید

سـلام می دهـم از عـمق این دلِ تـاریك           بـه آخـریـن پـســر خـانوادۀ خـورشید

تویی تو معنی یا نـور، عمق یا قدّوس!

بگو كه حضرت خورشید كِی رسم پابوس؟

كــبـوتــران خــدا مــژدۀ ســحـر دادنـد           تـمـام از شـب مـیـلاد تـو خــبـر دادند

كــلاغ هـای دِهِ مـا بـه یُـمــن آمــدنــت           چو بلبـلان همه آواز عـشـق سر دادند

بــهـار حُـسـن خـداونــد با رسیــدن تو           به شاخه شاخۀ این شعر برگ و بر دادند

درخـت ها هـمه هــنـگـامـۀ قــدم زدنت           ز شـوق دیـدن تو دست با تــبـر دادند

عـروسِ باغچۀ یـاس، مـادرت نـرگس           چه كرده بود به او این چنین ثمر دادند

هـزار شكر خـدا را كه باز هم امـروز           به خــانـوادۀ زهـرائـیـان پـسـر دادنـد

نفـس بریـده صدا می زنیم در همه حال

به دادمان برس ای میم و حا و میم و دال

هـزار پرده هم افـتد اگر به رخسـارت           به چـشـم كس نَبُـوَد باز تـاب دیـدارت

به شـوق گرمی دستانت آمدم خـورشید           بـیـا و بــار بـده؛ ذرّه را بـه دربـارت

هزار یوسف مصری كلاف حُسن به كف           نشـسته اند به صف؛ درمیـان بـازارت

به شـیـوۀ پـدرانت چـه مـی شـود بـیـنـم           كـنـار سفـرۀ ما بـاز كـردی افـطارت

برو سفر به سلامت كه هر كجا هستی           امـام آخــر دنــیــا! خـدا نــگـهــدارت

برو ولی به خدا؛ چـشم ماست خانهٔ تو

بـیـا دوبـاره گـرفــتــه دلـم بـهـانــهٔ تـو

روایت است كه در روزگــار آمــدنـت           زمـیـن تــمـام شـود بی قــرار آمـدنت

روایت است كه بالاترین عبادتِ خـلق           در ایـن زمـانـه بُــوَد انـتـظـار آمـدنت

شنیده ام که ز اصحاب خوب شیطان است           كــسی كه كـار نـدارد به كـار آمـدنت

روایت اسـت كه بـا ذوالـفـقـار می آیـی           چــه بـا شــكـوه بُــوَد اقـتـدار آمـدنـت

روایت است قیامی كه سیدش یـمنی ست           خـبــر دهــد چو نسیم از بهـار آمدنت

مـقـام رهـبری آن سـید خـراسـانی ست           نــشـــانــۀ دگـــر روزگـــار آمــدنــت

نشـانه های ظهـورت هنوز كامل نیست

دلی كه منتظرت نیست گِل بُوَد دل نیست

به هر کجا که سخن از تو در میان آید           به جـسـم مُردهٔ نطـقم دوبـاره جان آید

من آمـدم که نبـاشـم فـقـط تو بـاشی تو           فــنـای ذات تو گـشـتـن کـمـالـمان آیـد

که مثل توست که بعد ازهزار واندی سال؟           زمــان آمــدنـش بــاز هــم جـوان آیـد

که مثل توست چنین وکه چون رقیه چُنان؟           که طفل باشد و چون پیر قد کمان آید

که دیده است که سجده کند لب طفـلی؟           بر آن لبی که از آن بوی خیزران آید

خـرابه بود و سحـر بود و دخـتـر بابـا

بـدون همـسـفـرش رفـت بـا ســرِ بـابـا

امشب از باد صبا، بوی کسی می شنوم           هـر نفـس، بـوی مسیـحا نفسی می شنوم

مـــژدۀ آمـــدن دادرســـی مــی شــنــوم           اندرین بـادیه بـانـگ جـرسـی می شنوم

حــمـدلله کــــه از آه اثـــر کـــردۀ مـــا

خـبری می‏ رسد از یـار سـفـر کردۀ ما

شب قدر است شب نیـمۀ شعـبـان، آری           ریزد امشب به جهان رحمت یزدان آری

می ‏دمد روح دگر در تـن ایـمـان، آری            می رسد مصلح کـل، منجی انسان آری‏

لـیلـۀ نیـمۀ شعـبان، سحری خوش دارد

سحـر نیـمـه شـعـبـان، اثـر خـوش دارد

خـلـف مــنــتـظـر عــتـرت طـاهـا آمـد            زادۀ مــنــتــقـــم حـضـرت زهــرا آمـد

بنـدگـان! خـاک ببـوسیـد که مــولا آمـد            گو به فـرعون زمان، ثانی مـوسی آمد

آن که رسم ستم از روی زمین بر دارد

که به عالم، اثر از جور و جفـا نگذارد

غیر ازو نیست کسی رهبر و سرور، ما را           لطف او سـایه بر انداخته بر سر، ما را

رسـد از میـمنـتـش رزق مـقــدّر، ما را           آیـد از مرحـمـتـش رحمت داور، ما را

قلب عالم بود و زنده همه عالم ازوست

چشمۀ رحمت و گلزار جهان خرم ازوست

این شب تیـره به پـایـان رسد انـشاءالله            یوسف ازمصر به کنعان رسد انشاءالله‏

دردهــا را همه درمـان رسـد انشـاءالله            چون که آن حجت یزدان رسد انشاءالله

اندر آن روز که او سر ز یهودان گیرد

شیعه از یمن ظهورت، سر و سامان گیرد

یارب! آن منـتـظـر اهل ولا را برسـان            یارب! آن ریشه ‏کن ظلم و جفا را برسان

یا رب! آن زنده ‏کن صدق وصفا را برسان            یارب! آن ریشه‏ کن ظلم و جفا را برسان

برسان آن که بود مبتکـر صلـح جهـان

تا ازو، روی زمین پر شود از امن و امان

به خدا بار فراق تو کشیدن سخت است           جرعه‏ ای از می وصلت نچشیدن سخت است

هرسخن جزسخنی از توشنیدن سخت است           همه را دیدن و روی تو ندیدن سخت است

ای ز نـور تو دل و دیده فروزان ما را

در غم خویش ازین بیش مسوزان ما را

ای نظام دو جهـان بسـته به تار مـویت           اُنـس بگـرفـته دل ما به سـر گـیـسویت

دیده گر قـابل آن نسیت که بیـنـد رویت           سـوی عـالم نظری، ای دل عالم سویت

ازهمه عـالم و آدم به خـیال تو خوشیـم

در شب هجر به امید وصال تو خوشیم

ای که اکناف جهان، سفـرۀ عام تو بود           رشحۀ فیـض ابـد، ریـزش جـام تو بود

مصلح کـل تویی و صلح به نـام تو بود           رجـعــت آل عـلـی بعــد قــیـام تـو بـود

این تویی آن که جهانت همه تسخیر شود

دولت آل عـلـی از تو جهـانگـیـر شـود